Vrijdagochtend half 10. We zijn aangekomen in
Livezile. Het is koud in de kerk. We zetten gelijk de blower aan, want het
duurt nog wel even voordat de houtkachel zijn warmte afgeeft. Als vanmiddag de
kinderen komen, is het in elk geval wel lekker warm. We beginnen met een tijd
van gebed voor Livezile, waarna we de kerkzaal schoon maken en wat kleine klusjes
doen.
We rijden daarna de heuvel op, op bezoek bij
Aura. We hebben eigenlijk geen contact met haar man, die is vaak buiten aan de
slag. Haar 16 jarige zoon is dit jaar voor het eerst op school in de grote
stad. Het afgelopen jaar is hij niet naar school geweest, omdat er geen geld
voor was (voor de reiskosten en het internaat…). Nu is er eigenlijk ook geen
geld, maar nadat de leraren uit het dorp er op aangedrongen hebben, hebben ze
hem toch laten gaan. Voor hun middelste zoon van 15 zit het er dit jaar niet in,
twee naar school is toch echt te veel.
Eugen, haar jongste van 8, komt trouw
bij ons naar de programma’s. Een bijzondere jongen. Waar hij komt ontstaan
regelmatig brandjes. Van zingen en bidden houdt hij niet en ook bij het
bijbelverhaal lijkt hij zich af te sluiten. Wanneer we het laatste half uur bezig
zijn met lezen en schrijven, gaat hij expres dingen doen die niet mogen, zodat
hij 9 van de 10 keer na een aantal waarschuwingen toch naar huis gestuurd wordt…
(Behalve op momenten dat we een extra paar handen hebben en hem 1 op 1
begeleiding kunnen geven). Toch blijft hij komen. Hij geniet van het schommelen,
de maaltijden en de bemoedigende woorden die we spreken. De sfeer die hij
aantreft. We zegenen hem regelmatig en geloven in de hoopvolle toekomst die God
voor hem heeft. Als jongen die helemaal vrij is.
Vorige week hebben we Aura en haar gezin
kunnen helpen met het kopen van een tweede paard en het afbetalen van de schuld
van hun eerste paard. Het afgelopen jaar waren veel dieren bij hen doodgegaan
en het was moeilijk om er weer boven op te komen. Wij hebben deze zomer geld
gekregen van een school in Nederland om gezinnen te ondersteunen met een dier
en het onderhoud ervan. De tranen rollen Aura over haar wangen als ze vertelt dat ze
een paar dagen geleden tot het besef kwam dat God echt bestaat. Vorige week had
ze geen meel meer in huis had en geen geld om eten te kopen. Ze bad tot God.
Net toen ze op het punt stond om naar haar buren te gaan om wat meel te vragen,
kwam er iemand uit het dorp naar haar toe met 10 kg meel. Diegene had het
gekregen, maar had het zelf niet nodig. Samen met de gift voor de paarden, ziet
ze hoe God antwoord op gebed. Ze geeft aan dat ze God beter wil leren kennen.
We worden stil van dit getuigenis. En bidden dat haar voornemen ook echt
vervolg gaat krijgen.
Na dit bezoek haalt Jeroen onze kinderen op in
Vanju Mare om daarna met hen en een pan vol eten – door onze collega Mari gekookt – weer
terug te keren. Marieke spreekt intussen wat mensen op straat en neemt nog even
een kijkje bij een ander gezin.
De eerste die daarna naar de kerk toe komt
rennen is de 7-jarige Cornelia. Sinds de zomer komt ze trouw naar het programma. Daarvoor
durfde haar moeder haar en haar zusje niet te laten komen, omdat haar vader een
aantal keer de kinderen ontvoerd had of een poging daartoe had gedaan. Hun
vader is weer vrij uit de gevangenis waar hij een tijd gezeten had nadat hij
hun moeder – in het bijzijn van de kinderen – zwaar mishandeld had. Hij woont
nu in een ander dorp. Vorige maand heeft haar moeder haar 8-jarige zusje toch
weer bij hem laten wonen. Sinds die tijd heeft ze haar niet meer gezien. Door
de kinderen ‘te verdelen’ lijkt er voor de moeder iets van ‘rust’ gekomen te
zijn. In een gesprek hierover steekt ze haar kop in het zand voor de gevaren.
We zijn blij dat Cornelia er toch weer is.
Vorige week heeft Marieke een gesprek gehad met haar oma, die heks is en in
opdracht van anderen vervloekingen uitspreekt. Dit moet eigenlijk geheim zijn,
maar nadat Marieke in anderhalf jaar tijd van 3 verschillende personen hier
iets over gehoord had, besloot ze Stella toch erop aan te spreken. Marieke
heeft toen benadrukt dat God een zoveel mooiere toekomst voor haar heeft, van
haar houdt en haar gemaakt heeft met een plan. Stella was erg kwaad dat mensen
dit ‘geheim’ doorverteld hadden en stond op dat moment totaal niet open voor
een gesprek. We zijn blij dat ze haar kleindochter, die met haar moeder bij haar
inwoont, toch laat komen. Het is zo bijzonder om met Cornelia om te gaan. Ondanks
de vreselijke dingen die ze meegemaakt heeft, is ze zo’n puur en blijmoedig
kind! Ze drinkt alles in wat we zeggen en wil altijd graag bidden.
Daarna komt Cosmina. Ze heeft twee tekeningen
meegenomen voor Marieke. Een van haar zelf en een van haar nichtje, die – met haar
4 broers en zusjes - sinds een paar weken niet meer naar het kinderprogramma
mag komen. Dat is wel vaker voor gekomen voor een periode, nadat de priester
het hun ouders verboden had. Dit vaak op momenten dat ze iets van de priester
willen – zoals het dopen van een kind o.i.d. Op dit moment is haar moeder
zwanger van de 10e. We missen ze wel!
Van twaalf tot een spelen de jongere kinderen.
Als om een uur ook de oudere kinderen uit school zijn, wassen de kinderen hun
handen in de nieuwe keuken. Wel lekker dat dat niet meer buiten hoeft, er kwam daarna vaak zoveel modder mee naar binnen....Daarna gaan we aan tafel voor de maaltijd. Sommige kinderen laten zich een aantal keer opscheppen. Omstebeurten vertellen de kinderen wat ze
afgelopen week gedaan hebben. Dit gaat de laatste tijd een stuk beter, de
kinderen leren langzamerhand om op hun beurt te wachten en naar de anderen te
luisteren. Na het eten zingen we samen. Jeroen leest een tekst voor en daarna
zegenen we de kinderen stuk voor stuk. We zijn hier na de zomer mee begonnen.
De kinderen komen uit zulke gebroken situaties. Maar we geloven in de heelheid
die God voor deze kinderen bedoeld heeft en hen gaat geven. Tijdens het omgaan
met hen zijn we er op gericht om bemoedigende, positieve waarheden met hen te
delen en over hen uit te spreken.
Na het zingen splitsen we de groep. Jeroen maakt
met de jongste kinderen een werkblad dat gericht is op leren lezen en
schrijven. Micha doet inmiddels ook al aardig mee, terwijl Elianne lekker
kleurt. Bij een aantal kinderen zien we vooruitgang, terwijl een aantal andere
kinderen– na een aantal jaren op school – de hoop opgegeven hebben. Ze hebben
zo een laag zelfbeeld!
Soms lukt het pas na 10 minuten bemoedigen en inpraten dat
een kind toch de moet opvat om te beginnen. Als het dan toch lukt, is de
blijdschap daarna groot. Vaak lukt het beginnen niet eens, omdat deze kinderen
door pestgedrag naar anderen toch echt de groep uitgezet moeten worden. En er ook
aandacht moet zijn met de genen die wel ‘willen’. We missen onze collega Ionut,
die al een aantal maanden voor werk in Engeland zit. Hij ontfermde zich meestal
om de twee die individuele aandacht nodig
hadden, waardoor de sfeer ook een stuk beter was.
Met de kinderen die al begrijpend kunnen
lezen, leest Marieke een stukje uit de Bijbel. Dit keer over de Barmhartige Samaritaan.
De kinderen maken vragen erover, waarna we met elkaar praten over wat we
gelezen hebben. Marieke vertelt dat het
haar verlangen is, dat de mensen in Livezile in de kinderen die komen de liefde
van Jezus gaan zien. Nu krijgen we door buren van de kerk nog regelmatig
slechte berichten over ‘onze’ kinderen, dat ze vloeken, schelden en herrie
schoppen.
Sorien vertelt dat zijn juf hem laatst zei dat ze vond dat hij positief
veranderd is. Mooi om te horen! We praten over praktische manieren om anderen
te helpen. Bv. Oudere mensen helpen met hout hakken of water dragen… We leren
daarna met elkaar (in het Roemeens) het lied ‘meer liefde, meer kracht, laat
mij zijn zoals U.’ Dit zullen we zondag in de dienst gaan zingen. Daarna spelen
we het verhaal uit. Ook dat zullen we zondag aan de rest van de kerk laten
zien. Met elkaar wordt er veel gelachen en plezier gemaakt. Stan is dit jaar
ook bij de oudere groep. Hij geniet ervan om bij de groten te horen.
Na de afsluiting blijven een aantal kinderen
achter om te helpen schoonmaken. De driejarige Sorina helpt dit keer met vegen!
We genieten van de nieuwe keuken die we sinds 3 weken hebben. Stromend water
binnen. We hoeven de afwas niet meer mee naar huis te nemen, maar kunnen die
gewoon hier doen. Een aantal kinderen brengen we met de auto weg, zodat we hun
ouders even kunnen groeten. Daarna terug naar huis, zodat Stan op tijd is voor
zijn voetbal trainen.
p.s. de afgelopen gebeurtenissen zijn allemaal waar gebeurd in de afgelopen twee weken. Sommige van de gesprekjes/ gebeurtenissen/ bezoekjes hebben echter op de vrijdag of zondag ervoor plaatsgevonden. Om het verhaal te laten lopen hebben we het echter allemaal op 'deze' vrijdag af laten spelen (een vrijdag ziet er wel ongeveer zo voor ons uit). Ook de foto's zijn van andere momenten.