dinsdag 11 november 2014

als je laatste meel op is...

Vrijdagochtend half 10. We zijn aangekomen in Livezile. Het is koud in de kerk. We zetten gelijk de blower aan, want het duurt nog wel even voordat de houtkachel zijn warmte afgeeft. Als vanmiddag de kinderen komen, is het in elk geval wel lekker warm. We beginnen met een tijd van gebed voor Livezile, waarna we de kerkzaal schoon maken en wat kleine klusjes doen.

We rijden daarna de heuvel op, op bezoek bij Aura. We hebben eigenlijk geen contact met haar man, die is vaak buiten aan de slag. Haar 16 jarige zoon is dit jaar voor het eerst op school in de grote stad. Het afgelopen jaar is hij niet naar school geweest, omdat er geen geld voor was (voor de reiskosten en het internaat…). Nu is er eigenlijk ook geen geld, maar nadat de leraren uit het dorp er op aangedrongen hebben, hebben ze hem toch laten gaan. Voor hun middelste zoon van 15 zit het er dit jaar niet in, twee naar school is toch echt te veel.
Eugen, haar jongste van 8, komt trouw bij ons naar de programma’s. Een bijzondere jongen. Waar hij komt ontstaan regelmatig brandjes. Van zingen en bidden houdt hij niet en ook bij het bijbelverhaal lijkt hij zich af te sluiten. Wanneer we het laatste half uur bezig zijn met lezen en schrijven, gaat hij expres dingen doen die niet mogen, zodat hij 9 van de 10 keer na een aantal waarschuwingen toch naar huis gestuurd wordt… (Behalve op momenten dat we een extra paar handen hebben en hem 1 op 1 begeleiding kunnen geven). Toch blijft hij komen. Hij geniet van het schommelen, de maaltijden en de bemoedigende woorden die we spreken. De sfeer die hij aantreft. We zegenen hem regelmatig en geloven in de hoopvolle toekomst die God voor hem heeft. Als jongen die helemaal vrij is.

Vorige week hebben we Aura en haar gezin kunnen helpen met het kopen van een tweede paard en het afbetalen van de schuld van hun eerste paard. Het afgelopen jaar waren veel dieren bij hen doodgegaan en het was moeilijk om er weer boven op te komen. Wij hebben deze zomer geld gekregen van een school in Nederland om gezinnen te ondersteunen met een dier en het onderhoud ervan. De tranen rollen  Aura over haar wangen als ze vertelt dat ze een paar dagen geleden tot het besef kwam dat God echt bestaat. Vorige week had ze geen meel meer in huis had en geen geld om eten te kopen. Ze bad tot God. Net toen ze op het punt stond om naar haar buren te gaan om wat meel te vragen, kwam er iemand uit het dorp naar haar toe met 10 kg meel. Diegene had het gekregen, maar had het zelf niet nodig. Samen met de gift voor de paarden, ziet ze hoe God antwoord op gebed. Ze geeft aan dat ze God beter wil leren kennen. We worden stil van dit getuigenis.  En bidden dat haar voornemen ook echt vervolg gaat krijgen.

Na dit bezoek haalt Jeroen onze kinderen op in Vanju Mare om daarna met hen en een pan vol eten – door onze collega Mari gekookt – weer terug te keren. Marieke spreekt intussen wat mensen op straat en neemt nog even een kijkje bij een ander gezin.

De eerste die daarna naar de kerk toe komt rennen is de 7-jarige Cornelia. Sinds de zomer komt ze trouw naar het programma. Daarvoor durfde haar moeder haar en haar zusje niet te laten komen, omdat haar vader een aantal keer de kinderen ontvoerd had of een poging daartoe had gedaan. Hun vader is weer vrij uit de gevangenis waar hij een tijd gezeten had nadat hij hun moeder – in het bijzijn van de kinderen – zwaar mishandeld had. Hij woont nu in een ander dorp. Vorige maand heeft haar moeder haar 8-jarige zusje toch weer bij hem laten wonen. Sinds die tijd heeft ze haar niet meer gezien. Door de kinderen ‘te verdelen’ lijkt er voor de moeder iets van ‘rust’ gekomen te zijn. In een gesprek hierover steekt ze haar kop in het zand voor de gevaren.
We zijn blij dat Cornelia er toch weer is. Vorige week heeft Marieke een gesprek gehad met haar oma, die heks is en in opdracht van anderen vervloekingen uitspreekt. Dit moet eigenlijk geheim zijn, maar nadat Marieke in anderhalf jaar tijd van 3 verschillende personen hier iets over gehoord had, besloot ze Stella toch erop aan te spreken. Marieke heeft toen benadrukt dat God een zoveel mooiere toekomst voor haar heeft, van haar houdt en haar gemaakt heeft met een plan. Stella was erg kwaad dat mensen dit ‘geheim’ doorverteld hadden en stond op dat moment totaal niet open voor een gesprek. We zijn blij dat ze haar kleindochter, die met haar moeder bij haar inwoont, toch laat komen. Het is zo bijzonder om met Cornelia om te gaan. Ondanks de vreselijke dingen die ze meegemaakt heeft, is ze zo’n puur en blijmoedig kind! Ze drinkt alles in wat we zeggen en wil altijd graag bidden.

Daarna komt Cosmina. Ze heeft twee tekeningen meegenomen voor Marieke. Een van haar zelf en een van haar nichtje, die – met haar 4 broers en zusjes - sinds een paar weken niet meer naar het kinderprogramma mag komen. Dat is wel vaker voor gekomen voor een periode, nadat de priester het hun ouders verboden had. Dit vaak op momenten dat ze iets van de priester willen – zoals het dopen van een kind o.i.d. Op dit moment is haar moeder zwanger van de 10e. We missen ze wel!

Van twaalf tot een spelen de jongere kinderen. Als om een uur ook de oudere kinderen uit school zijn, wassen de kinderen hun handen in de nieuwe keuken. Wel lekker dat dat niet meer buiten hoeft, er kwam daarna vaak zoveel modder mee naar binnen....Daarna gaan we aan tafel voor de maaltijd. Sommige kinderen laten zich een aantal keer opscheppen. Omstebeurten vertellen de kinderen wat ze afgelopen week gedaan hebben. Dit gaat de laatste tijd een stuk beter, de kinderen leren langzamerhand om op hun beurt te wachten en naar de anderen te luisteren. Na het eten zingen we samen. Jeroen leest een tekst voor en daarna zegenen we de kinderen stuk voor stuk. We zijn hier na de zomer mee begonnen. De kinderen komen uit zulke gebroken situaties. Maar we geloven in de heelheid die God voor deze kinderen bedoeld heeft en hen gaat geven. Tijdens het omgaan met hen zijn we er op gericht om bemoedigende, positieve waarheden met hen te delen en over hen uit te spreken.

Na het zingen splitsen we de groep. Jeroen maakt met de jongste kinderen een werkblad dat gericht is op leren lezen en schrijven. Micha doet inmiddels ook al aardig mee, terwijl Elianne lekker kleurt. Bij een aantal kinderen zien we vooruitgang, terwijl een aantal andere kinderen– na een aantal jaren op school – de hoop opgegeven hebben. Ze hebben zo een laag zelfbeeld!
Soms lukt het pas na 10 minuten bemoedigen en inpraten dat een kind toch de moet opvat om te beginnen. Als het dan toch lukt, is de blijdschap daarna groot. Vaak lukt het beginnen niet eens, omdat deze kinderen door pestgedrag naar anderen toch echt de groep uitgezet moeten worden. En er ook aandacht moet zijn met de genen die wel ‘willen’. We missen onze collega Ionut, die al een aantal maanden voor werk in Engeland zit. Hij ontfermde zich meestal om de twee die individuele aandacht nodig  hadden, waardoor de sfeer ook een stuk beter was.

Met de kinderen die al begrijpend kunnen lezen, leest Marieke een stukje uit de Bijbel. Dit keer over de Barmhartige Samaritaan. De kinderen maken vragen erover, waarna we met elkaar praten over wat we gelezen hebben.  Marieke vertelt dat het haar verlangen is, dat de mensen in Livezile in de kinderen die komen de liefde van Jezus gaan zien. Nu krijgen we door buren van de kerk nog regelmatig slechte berichten over ‘onze’ kinderen, dat ze vloeken, schelden en herrie schoppen.
Sorien vertelt dat zijn juf hem laatst zei dat ze vond dat hij positief veranderd is. Mooi om te horen! We praten over praktische manieren om anderen te helpen. Bv. Oudere mensen helpen met hout hakken of water dragen… We leren daarna met elkaar (in het Roemeens) het lied ‘meer liefde, meer kracht, laat mij zijn zoals U.’ Dit zullen we zondag in de dienst gaan zingen. Daarna spelen we het verhaal uit. Ook dat zullen we zondag aan de rest van de kerk laten zien. Met elkaar wordt er veel gelachen en plezier gemaakt. Stan is dit jaar ook bij de oudere groep. Hij geniet ervan om bij de groten te horen.


Na de afsluiting blijven een aantal kinderen achter om te helpen schoonmaken. De driejarige Sorina helpt dit keer met vegen! We genieten van de nieuwe keuken die we sinds 3 weken hebben. Stromend water binnen. We hoeven de afwas niet meer mee naar huis te nemen, maar kunnen die gewoon hier doen. Een aantal kinderen brengen we met de auto weg, zodat we hun ouders even kunnen groeten. Daarna terug naar huis, zodat Stan op tijd is voor zijn voetbal trainen.


p.s. de afgelopen gebeurtenissen zijn allemaal waar gebeurd in de afgelopen twee weken. Sommige van de gesprekjes/ gebeurtenissen/ bezoekjes hebben echter op de vrijdag of zondag ervoor plaatsgevonden. Om het verhaal te laten lopen hebben we het echter allemaal op 'deze' vrijdag af laten spelen (een vrijdag ziet er wel ongeveer zo voor ons uit). Ook de foto's zijn van andere momenten.