Verlof

Het duurde even voordat we ons er op ingesteld hadden dat we op verlof zouden gaan. Zo vlak na de kampen zagen we veel kansen om verder te bouwen in de levens van de kinderen. Doordat ze zo lang vakantie hebben, is er alle tijd om extra met ze op te trekken. Ook zouden onze collega's uit Timisoara komen met een groepje Fransen om een aantal extra kinderprogramma's te houden. Mary zou nog met een handjevol meiden op kamp gaan en terwijl we weg gingen, was Ionut met een tienerjongen naar een voetbalkamp. Maar langzaamaan raakten we er klaar voor om te gaan.

Op dit moment zit ons verlof er weer bijna op. Nog een paar dagen en we vliegen weer terug. Nu we alweer een jaar in Vanju Mare wonen, is Nederland voor ons zo een andere wereld geworden. Zowel materieel (de luxe, de overvloed aan speelgoed, de grote huizen met mooie interieurs en banken om op te zitten) als ook qua instelling van de mensen. Veel van de mensen met wie we in Roemenie om gaan, zijn aan het overleven. Ze leven zo in het hier en nu, dat ze aan 'dromen' eigenlijk niet toe komen. We genoten van de gesprekken die we hier in Nederland konden voeren met vrienden. Gesprekken van een heel ander niveau dan in Roemenie...het lijkt wel dat hier iedereen z'n eigen ondernemer is: terugkijken, vooruitkijken, naar jezelf kijken, zoeken naar hoe je nog meer uit het leven kan halen; hoe je tot betekenis kan zijn voor anderen....
Ook kinderen hier groeien zo anders op: veel kinderen die jonger zijn dan Stan hebben al lang hun zwemdiploma. Kinderen zitten op clubjes, muziekles, sport...Hun eigen slaapkamer, etc.

Het was bijzonder om weer in de kerk te zijn. Nu we in zo'n pionierssituatie zitten, hebben we weinig christenen om ons heen. Extra bijzonder om dan met vierhonderd man te zingen en God te aanbidden!

Stan en Micha zijn nog een aantal dagen mee naar school geweest. Het lukte ze goed om zich te voegen. Ze genoten. Stan kwam ook goed mee met het taalonderwijs...leuk om te zien dat wat we het afgelopen jaar in de middagen geinvesteerd hebben in thuisonderwijs ook z'n vruchten afgeworpen heeft.

De eerste week hielden we vakantie als gezin. Ook zijn we er een keer twee dagen zonder de kinderen op uit geweest, terwijl onze (schoon)ouders op de kinderen pasten. Dat missen we wel in Roemenie...

Tijdens dit verlof zijn we erg bemoedigd en verwend. Wat hebben we veel lieve mensen om ons heen, waarvan velen al zoveel jaren achter ons staan en anderen dat zomaar het afgelopen jaar zijn gaan doen.

Een van onze verlangens voor dit verlof was, dat we nog meer mensen zouden vinden die mee wilden bidden voor ons werk in Roemenie. We zien dat ook hierin God voorzien heeft!